Inwestycje bowiem odzwierciedlają określone perspektywy rozwojowe jednostek gospodarczych, ich szanse utrzymania się na rynku, unowocześniania bazy materialnej, tworzenia większego potencjału gospodarczego. Mimo dość niskich zdolności akumulacyjnych występujących w nich, podejmują one jednak określone przedsięwzięcia inwestycyjne sprzyjające podniesieniu ich zdolności konkurencyjnych, jak i sprawności działania.
Innym celem każdej jednostki gospodarczej, bez względu na jej charakter, który wyznacza środki oraz typ działalności jest przetrwanie. Oznaka jej rozwoju to suma wpływu interesów grup wewnątrz przedsiębiorstwa i czynników otoczenia. gdyby funkcjonowało ono w otoczeniu bez konkurencji to popadło by w stagnację i inercję. Przedsiębiorstwo działające w ramach gospodarki wolnorynkowej musi podejmować działania w celu utrzymania swojej działalności w warunkach konkurencyjnych zarówno w długim, jak również w celu zachowania rentowności kapitałów własnych przy rozpoznaniu otoczenia i osiągnięcia zamierzonego udziału w rynku.
Aby zrealizować powyższe cele podmiot gospodarczy musi się rozwijać, czyli przeprowadzić pewne zmiany, które mogą dotyczyć różnych obszarów jego działania, np. produkcji i inwestycji, zbytu.
Do najbardziej typowych obszarów celów rozwoju należy zaliczyć:
wzrost zysku;
zwiększenie udziału w obrotach na rynkach oraz poszukiwanie nowych rynków zbytu;
wprowadzenie na rynek nowych lub zmodyfikowanych produktów, wyrobów;
zwiększenie potencjału finansowego;
elastyczność działania - zdolność dostosowania się do nagłych zmian w otoczeniu;
poszerzenie wiedzy technicznej i organizacyjnej.
Dążąc do realizacji zamierzonych celów przedsiębiorstwo musi jednak podejmować szereg decyzji i opracować strategie swojego rozwoju. rozwój ten może następować poprzez rozrastanie się podmiotu od wewnątrz lub poprzez łączenie się z innymi jednostkami gospodarczymi. Planowanie działalności obejmuje ustalenie jej celu oraz środków i metod, za pomocą których można go osiągnąć.
Niekiedy podmiot gospodarczy działa bez żadnych skonkretyzowanych reguł, kierując się jedynie na osiągnięcie zysku. Brak jakiegokolwiek planu działania może jednak przynieść mu pewne korzyści.
Do zalet takiego podejścia zaliczamy:
oszczędność czasu, pieniędzy i wysiłku kadry kierowniczej;
uniknięcie niebezpieczeństwa ominięcia szans rozwojowych;
czerpanie korzyści z unikania działań wspartych analizą przyszłych trendów rozwojowych.
Natomiast za wady należy uznać, między innymi:
stagnację, brak reguł i wskazówek w poszukiwaniu nowych szans rozwojowych;
przypadkowość podejmowanych decyzji, wpływająca na wzrost ryzyka zwrotu z zainwestowanych środków;
niemożliwość oceny nadarzających się okazji i ich skutków, oceny własnych produktów i alokacji zasobów;
podejmowanie bieżących decyzji w skutek wymuszenia ich przez otoczenie;
wyciąganie wniosków z podjętych decyzji dopieru po wystąpieniu skutków.
Opierając się na założeniu, że przedsiębiorstwo decyduje się na opracowanie planu swojego rozwoju i działanie zgodnie z nim, to kolejną decyzja jaką musi podjąć jest jego kierunek. Odnosi się to do analizy zakresu działalności podmiotu gospodarczego, tzn. rozwoju w wyspecjalizowanej dziedzinie lub jej dywersyfikacji.
Jeśli podmiot skoncentruje się na wyspecjalizowanej działalności to może osiągnąć takie korzyści, jak:
zmniejszenie nakładów inwestycyjnych;
pełne wykorzystanie nowoczesnych i wydajnych urządzeń;
rozłożenie kosztów prac wdrożeniowych;
skoncentrowane wejście na rynek i lepsze jego rozpoznanie;
poprawa jakości wykonania;
skuteczne konkurowanie.
Jednak za wady tego typu działania można uznać długie cykle inwestycyjne, inercję i trudności wprowadzania zmian, uciążliwość otoczenia. Podejście takie skłania do innowacji, dających możliwość między innymi podwyższenia dochodów.
W przypadku, gdy podmiot gospodarczy podejmie decyzję o dywersyfikacji swojej działalności to do korzyści zaliczymy:
trwanie i wzrost przedsiębiorstwa;
przerwanie dekoniunktury;
obniżkę kosztów pośrednich;
zmianę oferty rynkowej.